الفبای زندگی

ارتکاب عمل زنا از نظر قرآن گناه بزرگى است که خداوند در بارۀ آن مى‏فرماید:” نزدیک زنا نشوید چرا که عمل بسیار زشتى است و راه و روش بدى است.”در این بیان کوتاه به سه نکته اشاره شده است:

الف- مى‏گوید به این عمل شرم‏آور نزدیک نشوید، این تعبیر علاوه بر تاکیدى که در عمق آن نسبت به خود این عمل نهفته شده، اشاره لطیفى به این است که آلودگى به زنا غالبا مقدماتى دارد که انسان را تدریجا به آن نزدیک مى‏کند، نگاه های حرام و چشم ‏چرانى، برهنگى و بى حجابى، مطالعه کتاب ها و “نشریات فاسد” ، دیدن “فیلم هاى آلوده” ،ارتباط با “کانون هاى فساد” ،خلوت با نامحرم (یعنى بودن مرد و زن نامحرم در یک مکان خالى و تنها) و بالاخره ترک ازدواج براى جوانان، و سختگیری هاى بى دلیل طرفین در این زمینه، هر یک مقدمه‏اى براى این کار محسوب مى‏شود و می تواند  از عوامل “قرب به زنا” باشد که با یک جملۀ کوتاه در آیۀ فوق همۀ آنها نهى شده است، و در روایات اسلامى نیز هر کدام جداگانه مورد نهى قرار گرفته است…

ب- تعبیر”إِنَّهُ کانَ فاحِشَهً” که مشتمل بر سه تاکید است (انّ و استفاده از فعل ماضى و تعبیر به فاحشه) عظمت این گناه آشکار را آشکارتر مى‏کند.

ج- جمله “ساءَ سَبِیلًا” (راه زنا بد راهى است) بیانگر این واقعیت است که این عمل راهى به مفاسد دیگر در جامعه مى‏گشاید.

به هر حال هم زنا که عبارتست از عمل زناشویی با غیر همسر شرعی (دائم یا موقت) است حرام و گناه است و هم کار های دیگری که از آنها به عنوان مقدمه و عوامل قرب به زنا نام بردیم و تنها تفاوتی که بین زنا و کارهای دیگری که به حد زنا نمی رسد، وجود دارد این است که حاکم شرع و دستگاه قضایی بر مرد و زن زنا کار حد شرعی (مجازات معینی را که خداوند در قرآن بیان فرموده است[۳]) جاری می کند. اما اگر اعمال منافی عفت و کارهای خلاف شرع زن و مرد نامحرم به مرحله زنا نرسد باز هم گناه انجام داده اند و حاکم شرع و دستگاه قضایی می تواند با توجه به شدت و ضعف گناه آنها را به مجازات های کمتر از حد شرعی زنا تنبیه (تعزیر) نماید.